|
شجاعتهایى که حضرت ابوالفضل در شب و روز
عاشورا از خود نشان داد فراتر از آن است که در ضمن
این بحثهاى کوتاه قابل بررسى و احصا باشد.
ام البنین پس از
شهادت چهار فرزند خود در کربلا در مرثیههاى خود از
آنان به «لُیُوث العَرین» (شیران بیشه شجاعت)
«نُسُور الرّبى» (بازهاى شکارى قوى) یاد مىکرده و
در خصوص حضرت ابوالفضل (ع) مىگفت: اگر
شمشیر در دستان وى مىبود (و دستانش قطع
نمىشد) کسى نمىتوانست به او نزدیک شود.
«لو کان سیفک فى یدیک لما دنى منه أحد»
او مظهر شجاعت اسدالله الغالب حضرت على بن ابى طالب (ع) بود.
امام سجاد (ع) در ستایش عموى بزرگوار
خود مىفرماید:
«خدا رحمت کند عمویم عباس را که جان خود را ایثار
کرد و فداى برادرش شد تا آن که دو دست او قطع
شد، در عوض، خدا دوبال به او عنایت کرد که به
وسیله آن همراه ملائک در بهشت پرواز مىکند، چنان
که براى جعفر بن ابى طالب نیز دوبال قرار داد.
براى عباس در نزد خدا منزلتى است که همه شهدا
در روز قیامت غبطه آن مقام را مىخورند 1)
موقعیت و نقش او در سپاه امام حسین (ع) فوق
العاده بود. لذا مأموریتهاى سنگین، مانند مهلت
خواستن براى شب عاشورا، آب آوردن، پرچم دارى و
امثال آن به عهده حضرت گذارده شد و در آن لحظه
آخر که عباس اجازه میدان خواست امام حسین (ع)
فرمود:
تو پرچمَدار من هستى «أنت صاحب لوائى«(2)
و تا موقعى که پرچم برافراشته بود دل لشکر و اهل
بیت امام حسین (ع) گرم بود.
البته دشمن نیز به این موقعیت واقف بود و وجود او را
مایه رعب و وحشت سپاه خویش مىدانست
از این رو در صدد وارد کردن ضربه کارى به آن حضرت
بودند و وقتى که این زمینه براى آنان پیش آمد آن
گونه عمل کردند که هر وقت چشم امام سجّاد (ع) به
فرزند عباس (ع) یعنى عبیدالله بن عباس مىافتاد
اشک از دیدگان مبارکشان جارى مىشد و مىفرمود:
وقتى به یاد مصیبتهاى عباس در کربلا مىافتم،
کنترل از دستم مىرود «کان إذا رأى عبیدالله رقّ
واستعبر باکیاً فإذا سئل عنه قال (ع): «إنّى أذکر موقف
أبیه یوم الطّف فما أملک نفسى«(3)
نکته قابل توجهى که در اینجا وجود دارد پاداشى است که
خدا در مقابل آن ایثارها به حضرت عباس (ع) داده
است
توضیح این که:
به حسب ظاهر بدن عباس (ع) قطعه قطعه شد و
امام حسین (ع) بدین جهت یا به خاطر وصیت آن
حضرت او را به خیمه دارالحرب منتقل نکرد و در نتیجه
بدن مطهر او جدا از اجساد شهداى دیگر دفن شد.
لیکن خواست خدا بر این تعلق گرفت که سردار
سرفراز سپاه امام حسین (ع) جدا از بقیه شهدا دفن
شود تا حرم و بارگاهى جداگانه، زایر و زیارت
مخصوص داشته باشد و مورد توجه ویژه مشتاقان قرار
گیرد. و از آن طرف کرامتهاى خاصّى از او و حرم
مطهرش ظهور پیدا کند و بالاخره همان طور که حیات،
رزم و دلاوریهاى او در میان سربازان حسینى از
برجستگى ویژهاى برخوردار بود، مضجع شریف و مرقد
منوّر او نیز این برجستگى ویژه را در میان سایر
مضاجع و مراقد مطهر داشته باشد.
پی نوشتها:
(1) بحار 44/ 298
(2) بحار 45/ 41
(3) مقتل مقرم
اللهم اجعلنامن انصارالمهدی(عج)
| 
